آیا عمق غواصی می‌تواند پاسخ‌های دستگاه هموستاز خونی را تحت‌تأثیر قرار دهد؟

هدف مطالعة حاضر، بررسی پاسخ­های دستگاه هموستازی به غواصی تفریحی در اعماق نه و 18 متری آب­های آزاد بود. تعداد 20 غواص مرد با میانگین سنی 2/3 ± 5/24 سال، داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند. در هر جلسة غواصی، تعداد 10 نفر در عمق نه متری و تعداد 10 نفر دیگر نیز در عمق 18 متری به فعالیت غواصی می­پرداختند که انتخاب آنان به روش تصادفی ساده بود و در جلسة بعدی، جای آنان عوض می­شد. غواصی به‌مدت 30 دقیقه به‌طول انجامید. خون‌گیری بلافاصله قبل و بعد از فعالیت غواصی انجام شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده­ها از آزمون تی استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین تعداد پلاکت­ها، زمان پروترومبین (PT) و زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال‌شده (aPTT)، به‌دنبال فعالیت غواصی در هر دو عمقنهو 18 مترکاهش یافتند (0.05≥P)؛ درحالی‌که مقادیر فیبرینوژن به‌دنبال فعالیت غواصی در هر دو عمق نه و 18 متر و فعالیت فعال­کنندة پلاسمینوژن بافتی (tPA) تنها در عمق 18 متر در مقایسه با حالت پایه افزایش یافتند (0.01 > P). همچنین، به‌دنبال غواصی در عمق 18 متر، تعداد پلاکت­ها و PT کمتر بودند (0.05≥P) و مقادیر فیبرینوژن و فعالیت tPA در مقایسه با غواصی در عمـق نه متـر بیشتر بـودنـد (0.01 > P). به‌نظر می­رسد که فعالیت غواصی در آب­های آزاد می­تواند دستگاه هموستاز به‌ویژه انعقاد خون را مختل کند. به‌علاوه، عمق غواصی و به‌دنبال آن، ارتفاع رفع فشار پاسخ­های هموستازی را تحت‌تأثیر قرار می­دهد.